Suretler aynılaşmaya, farklılıklar yok olmaya, giderek tekleşmeye başladı her şey.
İnsan suretleri aynılaşınca, birini diğerinden ayrıt etme melekesi de körelmeye başladı.
Bu, sanki cep telefonlarıyla birlikte hafızamızdan silinmeye başlayan telefon numaraları gibi. Artık çoğumuzu ezbere aramıyoruz; çünkü hafıza rehberimizin yerini alan telefonlarımız, bu ihtiyacı ortadan kaldırdı.
Uygulamalardaki filtrelerle istediği yüz, beden ve hatta karaktere bürünmeyi tercih eden insan, adeta gönüllü olarak insanlığı tek tip hale getirmek isteyen sistemin, efendilerin arzusunu yerine getiriyor.
Ve insanın yüz tanıma hafızası, tıpkı telefon rehberi hafızası gibi silinmeye başladı.
Mükemmel ve bir diğerinden farklı var edilen İnsan, bu bu zenginliği/kazanımı ıskalayıp kendi iradesiyle tek tip olmaya şaşırtıcı bir hevesle koşuyor.
Mükemmele sonradan iliştirilmiş gibi duran yapma dudaklar, gözler, kaşlar, yanaklar ve hatta saçlar...
Bahşedilen zenginliği hoyratça elinin tersi ile iten insan!
Yaradılışa baş kaldıran insan!
Ve sonra,
Tek tipleşmenin peşinde koşarken, mutluluk ve yaşama sevincini kaybeden insan, ironik bir şekilde onları delicesine arıyor. Oysa insanın belki de ihtiyaç duyduğu tek şey, benzemekten vazgeçip, kendi olması.